Ο Σακχαρώδης Διαβήτης (ΣΔ) αποτελεί μία διαταραχή του μεταβολισμού των συστατικών των τροφών -υδατανθράκων, λιπών και πρωτεϊνών-  τα οποία τροφοδοτούν τον οργανισμό με γλυκόζη, το «καύσιμο» που απαιτείται για τη λειτουργία του. Λόγω της ανεπάρκειας ή απουσίας παραγωγής ινσουλίνης, της ορμόνης που βοηθάει τη γλυκόζη να εισχωρήσει στα κύτταρα, ο οργανισμός του πάσχοντος αδυνατεί να διαχειριστεί τα συστατικά αυτά με αποτέλεσμα την  αύξηση της τιμής της γλυκόζης στο αίμα (υπεργλυκαιμία).

Ανάλογα με το βαθμό διαταραχής της ινσουλίνης, ο ΣΔ διακρίνεται σε:

• Τύπου Ι –χαρακτηρίζεται από παντελή έλλειψη παραγωγής ινσουλίνης. Ο τύπος αυτός είναι αυτοάνοσης αιτιολογίας και είναι συνήθης σε παιδιά και νεαρά άτομα∙ προσβάλλει, ωστόσο, και ενήλικες. 
• Τύπου ΙΙ –χαρακτηρίζεται από ανεπαρκή παραγωγή ινσουλίνης ώστε να καλύψει της μεταβολικές ανάγκες του οργανισμού. Είναι η πιο κοινός τύπος. Αποδίδεται κυρίως στην παχυσαρκία, ωστόσο, η κληρονομικότητα και η ηλικία παίζουν επίσης σημαντικό ρόλο στην εμφάνιση του.

Στην Ελλάδα, σήμερα, οι πάσχοντες από ΣΔ αποτελούν το 6% -10% του γενικού πληθυσμού, ωστόσο, οι ρυθμοί εμφάνισης του ΣΔ σε όλο τον δυτικό κόσμο αυξάνουν ραγδαία. Λόγω των επιπλοκών που δημιουργεί (καρδιαγγειακή νόσο, νεφρική ανεπάρκεια, περιφερειακή αγγειοπάθεια, κλπ), ο ΣΔ αποτελεί μία από τις κύριες αιτίες θανάτου παγκοσμίως∙ πολύ περισσότερο όταν συνυπάρχουν κι άλλες επιβαρυντικές καταστάσεις όπως υψηλή χοληστερίνη, κάπνισμα, αρτηριακή υπέρταση, κλπ. Τα συχνότερα συμπτώματα που πρέπει να οδηγήσουν το άτομο στον γιατρό περιλαμβάνουν έντονη δίψα, συχνουρία, ξηροστομία, πολυφαγία, απώλεια βάρους, κόπωση, θάμβος όρασης.

Οι κύριοι παράγοντες κινδύνου για την εμφάνιση του Σακχαρώδους Διαβήτη είναι η κακή διατροφή, η παχυσαρκία και η καθιστική ζωή. Αυτό σημαίνει πως η καλύτερη πρόληψη για την αποφυγή της εμφάνισης της νόσου είναι η υιοθέτηση ισορροπημένης μεσογειακής διατροφής με βάση το ελαιόλαδο και τροφές με χαμηλά λιπαρά και πλούσιες σε φυτικές ίνες, η τακτική άσκηση και η διατήρηση του σωστού σωματικού βάρους. 

Δεδομένου ότι, παρά την ενδεδειγμένη και ορισμένη από τον θεράποντα ιατρό φαρμακευτική αγωγή, η ρύθμιση του σακχάρου στο αίμα μπορεί να απορρυθμιστεί από πλήθος παραγόντων, ο ρόλος του φαρμακοποιού του πάσχοντα, λόγω της συχνής επαφής και της ευκολίας της επικοινωνίας,  είναι σημαντικός.  Όχι μόνο στο πλαίσιο ελέγχου της νόσου και της έγκυρης, επιστημονικής  καθοδήγησης αλλά και της ψυχολογικής στήριξης, όταν αυτή χρειάζεται.